Olbrzymie trudności techniczne, ekstremalne warunki i nieprzewidywalna przyroda. Mimo ogromnego ryzyka, jakie wiąże się z wyprawą na ośmiotysięczniki, najtrudniejsze szczyty świata wciąż kuszą kolejnych śmiałków. O jakich górach mowa? Przedstawiamy zestawienie pięciu najtrudniejszych szczytów świata, o których warto dowiedzieć się nieco więcej.
- CZYTAJ TAKŻE -
Annapurna I
Lokalizacja: Nepal
Pasmo górskie: Himalaje
Wysokość: 8 091 m n.p.m.
Współczynnik śmiertelności: 34%
Choć Annapurna I to dopiero dziesiąty co do wysokości szczyt na ziemi, to bez wątpienia zyskał sobie miano najniebezpieczniejszej góry świata. Próba zdobycia Annapurna I dla 1/3 wspinaczy kończy się śmiercią. Tylko do 2005 roku odnotowano aż 56 wypadków śmiertelnych na 103 wejścia na jej wierzchołek. W październiku 2014 roku doszło tutaj do serii lawin, w których zginęło 39 osób. To właśnie częste lawiny, duża rozległość góry i zmienna pogoda są najczęstszymi przyczynami śmierci na Annapurna I. Dodatkowo w zachodniej części masywu znajduje się jedno z najwyższych urwisk na świecie – południowo-zachodnia ściana wierzchołka Baraha Shikhar.
K2
Lokalizacja: Chiny/Pakistan
Pasmo górskie: Karakorum
Wysokość: 8 611 m n.p.m.
Współczynnik śmiertelności: 29%
Jest najwyższym szczytem Karakorum i drugim pod względem wielkości szczytem na świecie. K2, znajdujący się na granicy Chin i Pakistanu, jest, jak dotąd, jedynym ośmiotysięcznikiem niezdobytym zimą. Jego niebezpieczeństwo wiąże się nie tylko z dużymi trudnościami technicznymi, z jakimi w drodze na wierzchołek muszą zmierzyć się wspinacze, lecz także z ekstremalnymi warunkami atmosferycznymi, jakie panują tam zimą. Temperatura w granicach -45 do -55°C, wiatr o średniej prędkości 180 km/h i często przekraczający nawet 200 km/h, a do tego przesuwający się lód, strome odcinki skalne i lawiny. Na K2 zginęli Tadeusz Piotrowski, który zdobył szczyt wraz z Jerzym Kukuczką, Halina Krüger-Syrokowska, Wojciech Wróż i Dobrosława Miodowicz-Wolf.
- CZYTAJ TAKŻE -
-
COŚ DLA MIŁOŚNIKÓW SPORTÓW EKSTREMALNYCH: WSPINACZKA LODOWA. NA CZYM POLEGA I CO WARTO O NIEJ WIEDZIEĆ? >
-
KURS TATERNICKI CZYLI JAK ZOSTAĆ TATERNIKIEM >
-
NAJWAŻNIEJSZE INFORMACJE O CHOROBIE WYSOKOŚCIOWEJ >
-
PIRENEJE: ZACHWYCAJĄCE PASMO GÓRSKIE, KTÓRE TRZEBA ZOBACZYĆ >
Nanga Parbat
Lokalizacja: Pakistan
Pasmo Górskie: Himalaje
Wysokość: 8 125 m n.p.m.
Współczynnik śmiertelności: 21%
Dziewiąty co do wysokości szczyt świata, nazywany także „Nagą Górą” lub... „ludojadem”, to także największe względne wzniesienie na świecie. Ze względu na ogromną liczbę zagrożeń, jakie czyhają tutaj na wspinaczy, Nanga Parbat zaliczany jest do najtrudniejszych szczytów świata. Ściana Rupal mierzy 4 600 m i obok południowo-zachodniej ściany masywu Annapurna jest najwyższą ścianą na świecie. Do 2003 na Nanga Parbat zanotowano 200 wejść i 61 wypadków śmiertelnych. Po raz pierwszy ośmiotysięcznik ten został zdobyty zimą dopiero w lutym w 2016 roku przez zespół w składzie Simone Moro (Włoch), Muhammad Ali (Pakistańczyk) oraz Alex Txikon (Bask). Na zboczach Nanga Parbat zginęło m.in. dwóch Polaków – Piotr Kalmus i Tomasz Mackiewicz.
Dhaulagiri I
Lokalizacja: Nepal
Pasmo Górskie: Himalaje
Siódmy co do wysokości ośmiotysięcznik, który jest jedną z największych deniwelacji na świecie – różnica wysokości pomiędzy szczytem a rzeką wynosi 6 000 metrów. Do połowy XIX wieku Dhaulagiri I uważany był za najwyższe wzniesienie na świecie. Południowa ściana szczytu do dnia dzisiejszego nie została zdobyta. Jednym z największych zagrożeń w drodze na szczyt są lawiny, które były przyczyną śmierci wielu wspinających się tutaj himalaistów, w tym polskiego wspinacza Piotra Morawskiego.
Kanczendzonga
Lokalizacja: Indie/Nepal
Pasmo Górskie: Himalaje
Wysokość: 8 586 m n.p.m.
Współczynnik śmiertelności: 12%
Kanczendzonga oznacza w dosłownym tłumaczeniu „Pięć Skarbów pod Wielkim Śniegiem” i odnosi się do pięciu szczytów, które tworzą kopułę szczytową tego ośmiotysięcznika. To drugi co do wysokości szczyt Himalajów. Jego najbardziej znaną ścianą jest zachodnio-południowa flanka Yalung. Kanczendzonga wciąż pozostaje jedną z najtrudniejszych do zdobycia gór – po Annapurnie I i Lhotse odnotowano tutaj najmniej wejść spośród wszystkich ośmiotysięczników. Tylko do 2000 roku miało tutaj miejsce 39 wypadków śmiertelnych (przy udokumentowanych 162 wejściach). Zginęła tutaj jedna z najwybitniejszych himalaistek – Wanda Rutkiewicz oraz znany himalaista Andrzej Czok.
Kto może pokusić się o wejście na najwyższe szczyty świata?
Tego typu wyprawy to nie miejsce nawet dla wprawionych turystów, którzy doskonale czują się na karpackich czy nawet alpejskich szczytach. W wypadku zdobywania ośmiotysięczników mówimy już o ekstremalnie niebezpiecznym sporcie wyczynowym, który wymaga nie lada przygotowań kondycyjnych, lat treningów i doświadczenia himalajskiego. Ponadto organizacja ekspedycji na jeden z dachów świata pochłania ogromne koszty i przeprowadzana na własną rękę wymaga solidnej logistyki. Wprawdzie można podłączyć się do komercyjnej wyprawy, ale warto pamiętać, że wbrew zapewnieniom niektórych organizatorów, niewiele osób jest w stanie nawet latem w bezpieczny sposób wziąć udział w ataku szczytowym na jedną z najtrudniejszych gór świata.
Wyprawy himalaistów na ośmiotysięczniki trwają miesiącami i są niezwykle wyczerpujące nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. Czasem przez kilka lub kilkanaście dni trzeba siedzieć w bazie w oczekiwaniu na pogodę. Na dużych wysokościach dziennie należy wypijać nawet po 8-10 litrów wody, trzeba radzić sobie z mrozem i możliwością wystąpienia choroby wysokościowej. Szczyty zdobywa się stopniowo, zyskując aklimatyzację i zazwyczaj wspinając się, tworząc kolejne obozy i powracając co rusz do bazy, by jak najlepiej „obrobić” górę i być gotowym na odpowiedni moment.
Sam sprzęt to ogrom lin poręczowych, zestaw ciężkich, sztywnych butów górskich, tzw. skorup, kilka namiotów, raki, czekany, sporo elektroniki i wiele, wiele więcej. Sam strój musi być niezwykle ciepły i puchowy, zazwyczaj na atak szczytowy stosuje się całościowe kombinezony. Ponadto nie można wyruszyć na w taką wyprawę bez dobrej kuchenki, solidnego zapasu kartuszy gazowych, batoników i liofilizatów. Wiele osób decyduje się na wspomaganie tlenem w butlach.
Jeśli zatem marzy ci się jeden z opisanych w tym tekście szczytów, spróbuj najpierw swoich w Alpach czy na Kaukazie, przygotuj się np. do Mont Blanc, czy wejdź na Elbrus. Warto też pamiętać, że zarówno Himalaje jak i Karakorum to niesamowite regiony na wielodniowy trekking, również taki z pominięciem ataków szczytowych. Dotarcie do jednej z baz na wysokości niecałych 4000 m n.p.m. będzie niesamowitą przygodą i wystarczy, by w pełni poczuć klimat gór.
