Styl alpejski we wspinaczce wysokogórskiej

Mateusz Sętkiewicz 03/03/2019

Spis Treści

Jest rok 2019. Polski himalaizm, zimowy i letni, przeżywa renesans. Z mediów dobiegają nas coraz to nowe wieści o sukcesach i porażkach lodowych wojowników pod biało-czerwonym sztandarem. Dzielni herosi oblegają base campy zakładają obozy wysunięte, poręczują kilometry stromych ścian, lub podbijają je w stylu alpejskim. W stylu alpejskim…? Zaraz, zaraz! Ale to przecież nie Alpy, to ośmiotysięczne szczyty Himalajów i Karakorum!

- CZYTAJ TAKŻE -

WSPINACZKA WYSOKOGÓRSKA – JAK ZACZĄĆ PRZYGOTOWANIA? >

Style wspinaczkowe w górach wysokich – rodzaje

Dla czego styl alpejski zadomowił się w górach najwyższych? Jakie inne style wypiera lub wyparł ze strategicznych planów podboju ośmiotysięczników? Dla czego tak się stało?

Sprzęt czas tlen poręcze

Historycznie, najpopularniejszym stylem zdobywani ośmiotysięcznych ścian był styl oblężniczy, zwany wyprawowym. Zgodnie z tym stylem, ciężar zdobycia góry brał na woje barki (dosłownie i w przenośni) wieloosobowy zespół. Po dotarciu z do base campu z tonami sprzętu, grupa wspinaczy podzielona na mniejsze kilkuosobowe zespoły zakładała poręczówki (setki metrów lin) na trudnych odcinkach drogi, i mozolnie budowała kolejne obozy na coraz większych wysokościach. Obozy wyposażano w tlen, jedzenie i sprzęt biwakowy. Dopiero, gdy cała infrastruktura została zbudowana niemałym wysiłkiem licznego zespołu, najsilniejsi wybrańcy, wyczekawszy okna pogodowego atakowali szczyt. Po drodze korzystali rzecz jasna z obozów pośrednich, lin poręczowych gwarantujących bezpieczeństwo na trudnych odcinkach drogi, a także z tlenu.

Nietrudno domyślić się, że styl ten wymagał dużo czasu, wysiłku i sprzętu, a zdobycie szczytu nie było zasługą jedynie stającego na wierzchołku góry wspinacza a całego zespołu. Styl taki kłóci się zasadniczą filozofią współczesnego wspinania, która zakłada osiągnięcie jak najtrudniejszego celu korzystając z jak najmniejszej ilości ułatwień.

Styl alpejski w przeciwieństwie do oblężniczego, zakłada działanie bez lin poręczowych, bez zakładania obozów pośrednich przed atakiem szczytowym i bez użycia tlenu. Aby spełnić te trzy wymogi konieczne jest ograniczenie czasu wspinaczki do absolutnego minimum. Zespół musi poruszać się w ścianie szybko, błyskawicznie zdobywać przewyższenie, niosąc ze sobą minimum sprzętu przecierpieć musi jak najmniejszą ilość biwaków w ścianie, i tak załadować plecaki żywnością i sprzętem wspinaczkowym, by oszczędzić każdy gram niesiony na plecach. Konsekwencją takiego założenia, jest również ograniczenie zespołu do minimum, najczęściej jest to zespół dwu lub trzyosobowy. Zdobycie szczytu w stylu alpejskim, bez stosowania lin poręczowych tlenu, depozytów sprzętowych i pomocy osób trzecich, uznawane jest w środowisku wspinaczkowym za nieporównywalnie wyższe osiągnięcie sportowe niż wspinaczka w stylu oblężniczym.

- CZYTAJ TAKŻE -

Styl alpejski – lista sprzętu, który może Ci się przydać

Nie przedstawimy tu kompletnej listy sprzętu potrzebnego do wspinaczki w stylu alpejskim, jednak, odpowiedni dobór sprzętu jest na tyle ważny w tej strategii zdobywania góry, że przybliżymy tu jego podstawowe założenia.

Przede wszystkim wspinacze poruszają się na lekko. Oznacza to z jednej strony ograniczenie sprzętu do minimum, a z drugiej użycie najlżejszej wersji każdego elementu ekwipunku. Naturalnie, styl alpejski mógł powstać i rozpowszechnić się dzięki postępowi technologicznemu w produkcji sprzętu, oraz dzięki trendowi do produkowania coraz lżejszego sprzętu wspinaczkowego. Spróbujmy wymienić podstawowy sprzęt:

Sprzęt wspinaczkowy a więc: kask, raki, dwie dziabki (czekany z wygiętym styliskiem), karabinki HMS i przyrząd asekuracyjno zjazdowy, uprząż i czołówka, wszystko w najlżejszej wersji, sprawdzone i niezawodne.

Odzież: tu też ni ma miejsca na kompromisy, musimy być ubrani lekko, ciepło i modularnie. Konieczne będą przede wszystkim: dwuwarstwowe buty do alpinizmu, bielizna termiczna, zapasowe skarpety, ciepła kurtka stanowiskowa, komplet odzieży hardshell na najcięższe warunki pogodowe, kilka par rękawic i łapawic.

Każdy wspinacz musi zabrać ze sobą również ciepły śpiwór puchowy i płachtę biwakową, a całość sprzętu musi zmieścić się w 40litrowym plecaku.

Poruszając się w stylu alpejskim zabierzemy też ze sobą część przypadającego na zespół sprzętu wspinaczkowego i obozowego. Do spinania użyjemy okrojonego do minimum i odchudzonego ze zbędnych gramów zestawu do wspinania tradycyjnego. Będzie to wiec lina podwójna 60metrów, mały zestaw pętli, set friendów i kości, śruby lodowe, karabinki i ekspresy oraz kilka haków na sytuacje awaryjne. Wspólną kuchnię zespół ogranicza do wysokowydajnego palnika gazowego, i zestawu liofilizatów oraz batonów i żeli energetycznych.

Czy każdy może zmierzyć się ze stylem alpejskim?

Wspinaczka w stylu alpejskim jest dostępna dla każdego. Niemniej, aby uprawiać ją przy zachowaniu choćby minimum bezpieczeństwa musimy sprawnie posługiwać się sprzętem, wiedzieć jak poruszać się w pionowym terenie gór wysokich, umieć się wspinać zimowo, i dysponować znaczną wydolnością fizyczną. Naturalnie, aby spełnić te wszystkie warunki konieczne jest minimum kilka sezonów przygotowań pod okiem kompetentnego mentora. Kiedy już zdobywanie najwyższych pionowych ścian Alp w warunkach zimowych nie będzie dla nas trudne, możemy w stylu alpejskim ruszać na ściany ośmiotysięczne.